strona domowa: http://www.pawel_zak.art.pl
Urodzony w 1965 w Józefowie koło Warszawy. Studia na Wydziale Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji Uniwersytetu Warszawskiego, w latach 1990-93 na Wyższym Studium Fotografii ZPAF w Warszawie, a następnie na uzupełniających studiach magisterskich na Wydziale Komunikacji Multimedialnej w Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu, które zakończył dyplomem w 2002 roku. W 1996 roku otrzymał I nagrodę na KONFRONTACJACH FOTOGRAFICZNYCH w Gorzowie Wielkopolskim. Członek ZPAF od 1995.
Na początku lat 90. był asystentem Andrzeja Zygmuntowicza, u którego uczył się fotografii reklamowej. Jego samodzielna twórczość artystyczna zaczęła kształtować się w II połowie lat 90. Cykl OPOWIEŚCI został nagrodzony Prix Broncolor de la lumiere na EUROPEJSKIM KONKURSIE FOTOGRAFII w Vevey. Od tego momentu rozpoczęła się jego błyskotliwa kariera. Indywidualne wystawy jego prac miały miejsce zarówno w Polsce, jak i za granicą w takich ośrodkach, jak: Mała Galeria ZPAF-CSW, Galeria „pf” w Poznaniu, Galeria FF w Łodzi, Galeria Image w Aarus, Dania (1999), galeria WM w Amsterdamie (2000). Brał także udział w najważniejszych wystawach zbiorowych w Polsce: WOKÓŁ DEKADY. FOTOGRAFIA POLSKA LAT 90. (Łódź, Wrocław, Katowice, Bielsko-Biała, 2002-2003) oraz DOTKNIĘCIE REALNOŚCI (BWA Wrocław, 2002).
Pierwszy cykl fotografii DOM I OGRÓD (1993-94) poświęcony był własnemu domowi i ogrodowi, w którym dostrzec można ślady działania człowieka. Intymność i nastrój, zainteresowanie własnym zarówno realnym, jak i wyimaginowanym światem przywodzą na myśl twórczość jednego z najważniejszych fotografów czeskich XX wieku – Josefa Sudka. W następnym cyklu OPOWIEŚĆ Żak przedstawił własną historię o życiu, sztuce i oczywiście o fotografii, w przypadku których trudno mówić w jednoznacznych kategoriach – określić, gdzie zaczyna się historia a gdzie imaginacja. Stworzył bardzo intymny a jednocześnie charakterystyczny nastrój, operując pozafotograficznymi środkami wypowiedzi, jak drapanie negatywu i specjalne tonowanie. W pewnym zakresie niektóre fotografie z tego cyklu przypominają sposób aranżowania, jaki stosował od początku lat 90. Grzegorz Przyborek, inne zdjęcia odwoływały się do historii fotografii, a nawet sztuki najnowszej (np. do słynnej PIRAMIDY ZWIERZĄT Katarzyny Kozyry), będąc nie tyle pastiszem, co realizacją ukazującą autentyczny i humanistyczny aspekt, w jaki wierzy Żak.
Obok tego cyklu fotografował „umierające” kwiaty, które odwołując się do XVII-wiecznej tradycji vanitas jednocześnie w zadziwiająco interesujący sposób nawiązywały do wczesnej fazy historii fotografii z lat 40.-60. XIX wieku. Fotografowano wówczas stosując długi czas naświetlania, co często kończyło się nieostrymi rejestracjami a także eksperymentowano z różnymi technikami (np. kalotypia). W mniejszym stopniu Żak odwołuje się do fotografii z kręgu „Nowej Rzeczowości” (Karl Blossfeldt), ponieważ posługiwał się fragmentarycznie ukazanym zbliżeniem detalu rośliny. Tę zapomnianą pasję preparowania unikatowego zdjęcia podjął z niewątpliwym sukcesem Żak. W martwych naturach, popularnych nie tylko w latach 90., artyści często akcentują motyw śmierci. W 2004 pokazał nowe prace oparte na autoportretach i portretach na wystawie BLISKI ZNAJOMY (Mała Galeria ZPAF-CSW), przedstawiając prace o bardziej egzystencjalnym i osobistym charakterze. W wydaniu Żaka mamy do czynienia z bardzo ciekawą koncepcją piktorializmu, która sprowadza fotografię do unikatowych realizacji, traktowanych na podobnej zasadzie jak grafika.